Plafonddienst

Ik doe al een paar maanden geen oog dicht. Ik heb echt geen idee meer hoe het voelt om lekker uitgerust wakker te worden of hoe het voelt om uit te slapen. Ik heb alles geprobeerd van slaappillen tot meditatie. Niets werkt. De wallen onder mijn ogen zijn zo intens, smurfen zouden er in kunnen wonen.

Het is druk in mijn hoofd. Ik ben op zoek naar een nieuwe baan. Ik wil teveel leuke dingen doen, maar heb er de tijd en geld niet voor. Ook voel ik letterlijk de jeugdigheid uit mijn aderen stromen als ik weer moet nadenken over de huur, die berg rekeningen en alle andere uitgaven. Het zijn genoeg dingen om wakker van te liggen, zou je zeggen. Maar wat er daadwerkelijk door mijn hoofd gaat als ik maar lig te liggen heeft daar niks mee te maken.

Zo heb ik vannacht iets van tien minuten nagedacht over wat voor vogel ik in de verte hoorde. Ik weet niet waarom ik hier zo hard over nadacht aangezien ik helemaal geen verstand heb van vogelsoorten. Ik weet nog net wat een mus en wat een duif is. Het nadenken over vogels is een terugkerend iets merkte ik op. Een tijd geleden was ik ook een halve nacht wakker gebleven omdat ik mijzelf afvroeg waarom ik nog nooit een babyduif had gezien. Vreemd.

Nadat ik de vogel niet meer hoorde, maakte ik mij ineens heel erg druk over het geluk van mijn twee poezen. Terwijl ik ze allebei hoorde snurken, vroeg ik mij af of ze het eten wat ik ze geef wel lekker vinden, of ze genoeg ruimte hebben om rond te rennen en of ze wel weten dat ik zielsveel van ze hou.

Toen kreeg ik honger. Ik vond het te vermoeiend om mijn bed uit te stappen, dus ook daar heb ik een tijdje over na liggen denken. Zal ik wel of zal ik niet mijn bed uit gaan? Sommige beslissingen in het leven zijn echt zo intens zwaar. Na een kwartier besloot ik toch om eruit te gaan. Niet zo zeer omdat ik wilde, maar ik moest naar de wc. Twee vliegen in één klap.

Weer eenmaal in mijn bed begon ik liedjes te neuriën. Ik kreeg een boze blik van een van mijn poezen. Ik moest stil zijn. Ik bedacht me dat ik alsnog was vergeten om eten te pakken, maar ik had echt geen zin meer om op te staan. Dus ging ik maar schapen tellen. 1… 2… toen zag ik een spin op het plafond! Het monster kroop mijn kant op. Ik trok de dekens over mijn hoofd. Na een paar minuten onder de dekens kreeg ik het enorm benauwd, dus speelde ik met mijn leven en besloot de killer spin onder ogen te komen. Alleen kon ik het verschrikkelijke beest ineens nergens meer vinden.

Terwijl mijn ogen zwaar aanvoelden bereide ik me al mentaal voor om wakker te worden met enorme wallen, een spin op mijn hoofd en met een nieuwe obsessie voor een of andere vogelsoort.

Ik werd rustig. Ik voelde mijn ogen dicht vallen. Eindelijk lekker slapen… en toen ging mijn wekker. Ik geef het toe, ik ben hopeloos… Maar het is wel grappig

Frankee in Date land

“Hoe staat het met je liefdesleven Frankee?” vraagt vriendin 1 aan mij terwijl zij en twee andere vriendinnen heftig aan het swipen zijn op Tinder. “Mijn liefdesleven bestaat niet”, zeg ik haastig terwijl ik op zoek ben naar een fles wijn.

Vriendin 2 legt eventjes haar mobiele telefoon weg, kijkt mij met grote ogen aan en zegt vervolgens: “Je schrijft altijd van die leuke verhalen maar ze gaan de laatste tijd niet meer over daten of liefde.” “Tjah, dat gebeurt als er weinig te vertellen is op dat gebied… Ik bedoel, het is niet dat ik niet wil daten, ik weet gewoon niet waar ik op zoek moet gaan naar prince charming.” In koor schreeuwen ze alle drie: “Tinder.”

Het is eigenlijk heel stom dat ik de laatste tijd zo dateloos ben, want in deze tijden is het juist ontzettend makkelijk om een date te scoren.Je hoeft er niet eens meer de straat voor op. Je kunt gewoon in je joggingbroek, met een pizza in je hand een app downloaden en wachten op een match.  Ik heb ook Tinder gedownload. Ik swipe me suf. De stomme naar links en de leuke naar rechts. Heel soms zit er tussen al het gepeupel een leukerd. En met mazzel heb je dan een match. Wat daarna volgt, is meestal een oppervlakkige chat. Bij mij bloedt het gesprek snel dood. Blijkbaar ben ik niet zo goed in het voeren van een gesprek via een chat, wat vreemd is want in het echt praat ik juist te veel. Ik denk dat het voornamelijk ligt aan het feit dat ik zo weinig terug krijg van zo’n beeldscherm. Noem me ouderwets maar het liefst ontmoet ik niet iemand via een app.

“Ga dan wat meer uit”, zegt vriendin 1. “Je ontmoet nooit echt een goede catch in het uitgaansleven!”, zeg ik met een reep chocola in mijn mond. “Het uitgaansleven is gemaakt om slechte beslissingen te nemen! Je ziet niks, je hoort alleen keiharde muziek en als het licht ineens aangaat schrik je je dood, want je beseft dat je zojuist hebt gezoend met iemand die een paar tanden mist en sokken in sandalen draagt!”

Complete stilte volgt. Schaapachtige blikken van mijn drie vriendinnen. “Sinds wanneer ben jij zo bitter geworden?” vraagt vriendin 3. “Geen idee. Misschien op de dag dat ik erachter kwam dat het mij leuker leek om mijn poezen aan te kleden en met ze te kaasfonduen dan met een vreemd iemand een drankje te drinken”.

Terwijl ik een zak popcorn aan het eten ben, legt vriendin 1 haar hand op mijn knie, “Weet je wat jij vooral moet blijven doen? Zo door blijven eten. Straks ben je zo tonnetje rond dat niemand jou meer wil. En dan hoef je je ook niet meer druk te maken over daten.” Ik gooi wat popcorn richting haar, pak mijn telefoon en nestel mezelf naast mijn vriendinnen. Zou er een gouden medaille zijn voor synchroon Tinderen?